René van Loenen, dichter

Maandgedichten

Sinds juni 2020 staat er iedere maand een gedicht met een afbeelding op de startpagina van mijn website. Aan het eind van de maand verhuizen beide naar deze overzichtspagina om plaats te maken voor een nieuwe verbinding van tekst & beeld. Meestal gaat het om een niet eerder gepubliceerd gedicht, soms om een gedicht uit een van mijn bundels.

Gedicht van de maand, september 2020

ROERDOMP

Wij kennen hem van horen roepen.
Ritmisch, rijmend als rietland,
zijn domein van bespiegelingen.

Vermoeden dat hij bezweert wat
boert en borrelt in deze doolhof.

Wanneer wij toch binnendringen
in zijn roestige blikveld
strekt hij lijf en hals,
wordt hij een stengel met de kleur van sterven.

Uit: René van Loenen, Mooi voetenwerk
Mozaïek, Zoetermeer 2004
Kunstwerk: Rob den Boer

Gedicht van de maand, augustus 2020

VROUWENMANTEL

Lees dit gedicht als een druppel
gedropt op het kleed van de moeder
de maagd, als hemelcondens
in het heldere licht van de maan.

Vestig je blik op dit vochtig heelal
en zie hoe het krimpt

en weer uitdijt: een gedicht
als een taaldruppel, klein universum
op het blad in je hand, geoogst
in het licht van een roomwitte maan.

Uit: Zusterlief broederlief, gedichten en schilderijen
bij het Zonnelied van Franciscus van Assisi
Redactie: Fiet van Beek en Wim Zijlstra
Uitgeverij Anderszins, Ermelo 2017

Gedicht van de maand, juli 2020

MIZEN HEAD

Oerberichten planten zich ritmisch
voort, ononderbroken.
Niets staat een heldere ontvangst
op deze hoogte in de weg.

Luister. Iemand zingt woorden
van oceaandiepte, hemelhoog
resonerend. Over.

Maar niemand die er acht op slaat
en niemand die verblind door walm
en waan van informatiestromen
de taal van licht verstaat,
de trage zangen van de zee.

Gedicht van de maand, juni 2020

PROCESSIESTEEG
voor de heilige Barbara

Wij zouden nog het liefst uw dode lijf
herenigd met uw hoofd, voor ieder zichtbaar
in een glazen kist, hier ronddragen.

Ook goed: alleen uw hoofd
in een gepoetste schrijn, geurend naar boenwas.

Enkel een haarlok zou al mooi zijn,
zwart als ebbenhout, golvend en zacht.

Een splinter van een botje, in het uiterste geval
een stukje nagel van uw pink, door de pastoor gewijd.

Desnoods uw blik! Ja, laat het dan uw blik maar zijn
waarmee wij rondjes lopen rond de kerk:
uw blik van vastberadenheid.