| LAARMANS
Ik ben – niets menselijks is mij vreemd –
uw gangen nagegaan in ‘t Zand en in de
Kloosterstraat, maar zonder iets te vinden
wat aan mijn tocht een diepere zin verleent,
een
wachtwoord van een heilige beminde,
in hout gekerfd, gebeiteld in een steen,
of op een reep karton een naam alleen,
maar niets, geen spoor van u te vinden.
Toen zag ik u, diep weggedoken in uw jas,
geworden wat u hier een leven lang niet was:
een vreemdeling, de buitenstaander die ik ben.
Ik vraag u daarom niet naar de beken-
de weg. Zo dwalen wij door deze stad,
niets meer te zoeken maar nog laat op pad. |
